Peter had zich van tevoren niet gerealiseerd hoeveel tijd het kostte om 200 waxinelichtjes aan te steken. Marjolein was die avond naar volleybaltraining gegaan en opeens had hij gedacht: vanavond moet het gebeuren. Ik ga haar vragen. De ring was al twee weken in huis, de champagne stond koud op het balkon. De volgende dag was zijn a.s. schoonmoeder jarig. Mooi moment om de hele familie in te lichten.
Het plan was om op de vijf trappen van het trappenhuis op iedere tree een lichtje te zetten. Helemaal naar hun voordeur op drie hoog. Onderweg naar boven zou Marjolein de teksten lezen: Lieve Marjolein, Ik hou van jou. Ik wil oud met je worden. Dus wil je met me….. Waxinelichtjes zouden haar binnen naar de slaapkamer leiden. Daar zou het laatste woord op bed liggen. In een hart van rozenblaadjes samen met het geopende doosje met de ring. Dan zou hij binnenkomen en op de knie gaan.
Hij begon met het klaarmaken van de slaapkamer. Champagne klaar zetten, bed mooi maken. Daarna begon hij aan het trappenhuis. Hij was blij dat een buurvrouw hem kwam helpen want hij had nog 5 minuten om de laatste 20 lichtjes in de slaapkamer aan te doen en zich in de huiskamer te verschansen. Wellicht had de haast hem onvoorzichtig gemaakt. Feit was dat enkele waxinelichtjes op de vensterbank van de slaapkamer te dicht bij het gordijnen stonden.
Hij rook het op hetzelfde moment dat zij opgewonden binnenkwam. Zij stapte de slaapkamer net iets eerder binnen en stikte bijna in de rook. Ze rukte het dekbed van het bed en sloeg met een paar ferme slagen de gordijnen die vlam hadden gevat uit. Hij zocht daarna hoestend op de grond naar de rondgeslingerde ring. Hij vond hem en in de hal wist hij nog gevat uit te brengen: Marjolein, mijn hart staat in vuur en vlam voor je. Wil je ondanks dit gevaarlijke aanzoek toch met mij trouwen?